امروز : یکشنبه 25 مهر 1400
٢ـ شهادت عبدالله محض و جمعى از فرزندان امام حسن مجتبى عليه السلام
1ـ عيد سعيد قربان
دهم ذي‌حجه مصادف باعيد سعيد قربان است. اين عيد فرصت بسيار خوبى است تا مؤمنان، با انجام دادن عبادات، ضمن بهره‌ورى از فيوضات الهى به پروردگار خويش تقرب جويند.
در كتاب‌هاى ادعيه، علاوه بر بيان فضيلت واهميت اين روز بزرگ، اعمال بسيارى مخصوص آن ذكر كرده اند؛ از جمله اعمال مستحب اين روز، غسل كردن است كه بر آن تاكيد بسيار شده؛ همچنين برگزارى نماز عيد و قربانى كردن و تناول از گوشت قربانى و نيز خواندن دعاى شريف ندبه و دعاى امام سجاد (عليه السلام) كه در صحيفة سجاديه آمده است . از اين رو شايسته است در اين روز انسان بدون آنكه وقت خود را به بطالت بگذراند، با انجام دادن اين اعمال، مورد رحمت و عنايت پروردگار خويش قرار گيرد.
عارف وارسته مرحوم ميرزا جواد آقاى ملكى تبريزى (ره) درباره آماده شدن براى بهره‌گيرى از فيوضات اين روز بزرگ چنين مي‌گويد: «با شروع روز عيد، مواظب باش تمامى كارهايى را انجام دهى كه باعث رضايت و جلب عطوفت پروردگار است؛ خداوند بارى تعالي، مالك وجود، دنيا، آخرت ، زندگى و مرگ تو مي‌باشد و نبايد از عطوفت و مهربانى چنين پروردگار بزرگي غافل شد؛ زيرا ممكن است باعث محروميت از عطاياى او گردد».
«آري! در ابتداى روز، به نيت پاك نمودن قلب از اشتغال به غير خدا،غسل كن. آن گاه الله اكبر واقعى گفته، به نيت پوشش و آرايش، با لباس تقوا و اخلاق نيكو، تميزترين لباس‌هاى خود را پوشيده، آن گاه به جانب مصلى برو تا نماز عيد را اقامه كني».
2ـ شهادت عبدالله محض و جمعى از فرزندان امام حسن مجتبى(عليه السلام)
در روز دهم ذيحجة سال 145 هـ .ق. عبدالله بن حسن مثنى فرزند امام حسن مجتبى (عليه السلام) در 57 سالگى به همراه جمعى از برادران و پسرعموهاى خود در زندان منصور دوانقى به شهادت رسيدند. زندان آنها به گونه‌اى بود كه روز و شب را تشخيص نمي‌دادند. برادران عبدالله محض، حسن و ابراهيم بودند. مادر اين دو بزرگوار فاطمه بنتالحسين (عليه السلام) بود. فرزندان عموى وي، يعقوب، اسحاق، ابوالحسن على العابد، عباس و عبدالله بودند.
بعضى از اين بزرگواران مثل ابراهيم بن حسن زنده دفن شدند. بعضى ديگر هنگامى كه داخل خانه بودند سقف را روى آنها خراب كردند و شهيد شدند. مرقد آل حسن (عليهم السلام) در هاشميه نزديك بغداد به قبور سبعه مشهور است.
منصور به خاطر عداوت خاصى كه با اهل بيت (عليهم السلام) داشت ، مدتى قبل از شهادت آن بزرگواران، در سال 144 هـ .ق. دستور داد آل حسن (عليهم السلام) را با غل و زنجير بر گردن و پا، بر مركبهاى چموش و بدون روانداز سوار كرده، به ربذه ببرند. آنان را با اين حال در مقابل آفتاب با بدن برهنه در مقابل او نگه داشتند. عبدالله محض خطاب به منصور فرمود: «آيا ما در روز بدر با اسراى شما چنين كرديم؟» اين كلام بر منصور گران آمد؛ برخاست و رفت.
هنگامى كه آن بزرگوار را با اين حال از مدينه بيرون مي‌بردند، امام صادق(عليه السلام) از پس پرده‌اى به آنان نگاه كرد و آنقدر گريست كه اشك بر محاسن شريفش جارى شد و فرمود: «به خدا قسم! بعد از اين جماعت حرمتى براى خداوند حفظ نكرده‌اند».
پیامک های باشگاه خبرنگاران جوان